Żałoba to czas, który ma za zadanie pomóc w przeżyciu doświadczenia nieodwracalnej straty. O tym, że jest to proces, przez który przechodzi się nie tylko po stracie kogoś bliskiego możecie przeczytać w jednym z poprzednich artykułów. W tym wpisie opisane są etapy żałoby wyróżnione przez badaczy. Poznając je, możesz lepiej zrozumieć, jak wspierać siebie lub inną osobę w żałobie. Poniżej zostaną opisane na przykładzie rodzica, który nie akceptuje diagnozy zaburzenia swojego dziecka.
Zaprzeczenie, później gniew
Pierwszym okresem żałoby jest zaprzeczanie rzeczywistości, faktom. W głowie pojawia się jedna myśl – to nie może być prawda. Pojawia się chęć powtarzania diagnozy u kolejnych specjalistów, wielokrotnie i podważanie ich opinii. Tłumaczenie trudnych zachowań dziecka na inne sposoby. Można się długo oszukiwać, lecz dopóki prawda nie zostanie przyjęta, nie da się pójść dalej.
W kolejnym etapie pojawia się gniew. Dlaczego mnie to spotyka?! Moje dziecko nie zasłużyło na taki wyrok! Czy to jakaś kara? W złości mogą pojawić się wyrzuty i oskarżenia skierowane do siebie, do drugiego rodzica, do otoczenia, które zauważyło objawy zbyt późno. Warto pamiętać, że słowa wypowiedziane w silnych emocjach nie zawsze są prawdziwymi przemyśleniami i zachować wyrozumiałość.
Chęć zmiany sytuacji
Kiedy opadają emocje następuje targowanie się. Zrobię wszystko, żeby to zmienić! Zrobię wszystko… Na tym etapie trzeba uważać, aby swoimi zachowaniami nie zaszkodzić dziecku nieprzemyślanymi działaniami. Mogą one wynikać z desperackiego poszukiwania ratunku, odmiany. Wspierając osobę przechodzącą żałobę, w tym momencie warto dbać o to, by weryfikowała eksperymentalne metody terapii czy unikała cudownych środków, które zamiast pomóc, mogą pogłębić trudności dziecka.
Gdy rodzic uświadamia sobie, że jakiekolwiek działania podejmie, zaburzenie nie zniknie – może pojawić się przygnębienie, bezsilność, poczucie bezsensu, a nawet silna depresja. Być może to etap, gdzie konieczna będzie pomoc specjalisty, aby pogodzić się z diagnozą.
Akceptacja
Ostatnim etapem jest akceptacja. Rodzic rozumie, że choć nie usunie tej trudności z życia dziecka, może zrobić co w jego mocy, by mimo wszystko miało dobre i szczęśliwe życie. To etap, który pozwala działać w sposób racjonalny, a dziecko objęte akceptacją, będzie mogło być kochane takie, jakie jest, bez względu na swoje trudności.
