Dlaczego stawianie granic jest tak istotne w procesie wychowania dziecka? Bo to właśnie one będą dawać mu poczucie bezpieczeństwa i przewidywalności świata. Tak jak kierowca ma znać przepisy ruchu drogowego, a nowy pracownik zasady BHP, tak dziecko musi poznawać i uczyć się zasad życia w społeczeństwie. Rolą rodziców jest takie kierowanie dzieckiem i pokazywanie mu świata, by mogło poruszać się bezkolizyjnie po autostradzie życia. Tylko wtedy będzie wiedziało jakich dróg unikać, a gdzie może poruszać się swobodnie.
Na czym polega stawianie granic
Z pewnością nie jest to zadanie łatwe. Jednak konieczne – dziecko nie potrafi samo się wychować. Na czym więc polega stawianie granic? Najprościej mówiąc, na pokazywaniu konsekwencji różnych zdarzeń oraz nadawaniu tym wydarzeniom znaczenia – tłumaczeniu, co jest dobre, a co złe – i na co nie ma naszej zgody.
Współpraca obojga rodziców to podstawa
Nie może być mowy o dobrym budowaniu granic, bez konsekwentnej postawy obojga rodziców, czyli wytrwaniu we wspólnie podejmowanych decyzjach. To wiąże się z gotowością na przyjęcie trudnych zachowań i emocji dziecka. Dla żadnego rodzica nie jest to łatwe, ale uleganie dziecku wbrew wcześniejszym ustaleniom (np. deser przed obiadem, zakup kolejnej zabawki) w momencie krzyku czy płaczu dziecka, dla tzw. “świętego spokoju”, sprawi tylko to, że dziecko będzie ponownie wykorzystywać takie zachowanie, aby zdobyć to, czego chce. Nie dlatego, że jest złośliwe czy manipuluje – po prostu korzysta z najprostszego znanego mu sposobu, który działam, tak działa dziecięcy mózg. Gdy słowo “nie” w ustach rodzica straci na znaczeniu (bo można szybko anulować je np. krzykiem), nie zadziała później w poważniejszych sytuacjach, kiedy np. będzie zagrożone bezpieczeństwo. Kiedy zdarzy się tragedia i maluch wbiegnie pod koła nadjeżdżającego samochodu, bo “zwolnij!” potraktuje jako kolejną zabawę, nie wystarczy bycie “fajnym rodzicem”.
Nie trzeba bać się “zabraniania” – bo nie chodzi tutaj o autorytarne rządzenie dzieckiem, ale pokazywanie mu ram zachowania, które jest akceptowalne. Wykonywane z miłością, spokojem, tłumaczeniem, gotowością do przyjęcia dziecięcego niezrozumienia i złości. To potrzebne dziecku, jak poznawanie zasad nowej gry planszowej, nauka wygrywania i przegrywania. Od rodziców zależy, jak nauczą grać swoje dziecko.
